De week na mijn botswana en Zimbabwe avontuur heb ik voornamelijk in het om het huis van mijn tante door gebracht. Een dag bij het VFS kantoor. Daar werd echt duidelijk dat er in Zuid Afrika niet bepaald productief te werk gaan en snel werken doen ze ook niet aan. Wat ze wel doen is je spraak van 9 februari gewoon op 14 januari aannemen en je naar binnen laten. Na 3,5 uur in d wachtruimte te zitten en drie loketten verder is mijn visum verlenging aangevraagd.

Daarnaast hadden we een gezellige verjaardag van een vriendin van mijn tante, waren er meerder bestellingen voor haar muffin zaakje, heb ik genoeg kunnen relaxen, zonnen en lezen. Mijn eerste echte braai was bij het nichtje van Eunice en daar werd ook weer de tijd van Afrika duidelijk gemaakt. We zeggen BBQ om 17 uur, je komt daar hebt lekkere trek en de BBQ is pas klaar voor gebruik om 22 uur. Het links rijden gaat na een aantal keer steeds beter.

Ruim een weekgeleden ben ik van Johannesburg naar Kaapstad gevlogen. Daar werd ik met een busje afgezet en gedropt bij een hostel genaamd sun flowers. Het was één van de drie verzamelpunten van de 50 vrijwilligers die vandaag zouden aankomen vanuit heel Europa. Een gezellig knushostel met gezellige mensen, een barretje, zwembad, de zee, restaurantjes en spar om de hoek helemaal prima.

Maandag ochtend was de orientatie dag, die vooral bestond uit basic informatie van de do´s en don´t in Kaapstad en een stadswandeling. Daarna werden wij (Vanity, Canan en ik) afgezet bij ons gastgezin. Wat hebben we het getroffen. Een prachtig huis (30 minuten vanaf het centrum van Kaapstad), met een gezellige vrolijke moeder, en een lieve, te goed kokende vader Neil en zoon Matthew. Hun huis is ons huis en we zijn één grote familie. We mogen alles pakken, kastjes open trekken en vooral hun huis ons huis maken. We hebben gezamelijk een slaapkamer, daarnaast staat er een zwembad in de tijd om af te koelen en worden we gehaald en gebracht naar het project.

Het project is een te huis waar 33 meiden van 5 t/m 20 jaar wonen, die door wat voor omstandigheden niet meer thuis kunnen wonen. Het wordt gefinancierd door de overheid. hierdoor hebben ze een boel, maar eigenlijk ook niets. Veel is stuk, maar je merkt ook dat ze weinig waarde hechte aan zuinig omgaan met spullen. De eerste dag was het even aftasten, echt een introductie/rondleiding en afspraken van taken was er niet. Dat maakt het ook wel weer een uitdaging en geeft je ruimte voor eigen ideeen. Algauw zijn er een aantal dingen opvallend. De kinderen zijn dol op aandacht, knuffels en willen je het liefst voor zich zelf. Ze ogen verlegen, maar als puntje bij paaltje komt zijn ze goed in het buiten sluiten van anderen en kunnen behoorlijk pittig uit de hoek komen.

Irma als je het werk van de social work zou zien en horen dan zou je schrikken, er heerst weinig privicie voor de leerlingen en veel dingen worden op in het bijzijn van andere meiden besproken. Er wordt om advies gevraagd maar of ze er echt iets mee doen/kunnen is nog een raadsel. Met de lunch wordt koffie gedronken, zelfs door de meiden van 5 jaar. We hebben gevraagd waarom dat zo is, maar een echt duidelijk antwoord komt er niet. Ze weten dat het slecht voor de kinderen is, maar toch..... De kinderen slapen in verschillende slaapzalen, in leeftijdscategorieen. De eerste week hebben we vooral veel buiten gezeten, geholpen met het kaften van boeken wat de kinderen geweldig vinden is het maken van filmpjes en foto´s.

We werken van 13 uur tot 18uur, wat een prima dag is. Lang genoeg en we zijn dan ook kapot als we door Colleen worden opgehaald. In de ochtend sporten Vanity en ik in de garage door verschillende miniworkouts te doen en als we thuis komen is het thuis om lekker te eten (Neil kookt voortreffelijk). Daarna is het lekker relaxen met een filmpje, skypen, je blog bij werken of wat dan ook. Canan onze Oostenrijkse 42 jarige bezorgd ons regelmatig verschrikkellijk buikpijn van het lachen wanneer haar Engels niet helemaal uit de verf komt. Zo werd chewinggum, jumping gu en do you have wifi werd do you have wife bij de kapper. Dacht ze dat we gingen paragliden (na drie keer uitleggen) kwam ze er drie dagen later achter dat ze toe heeft gestemd om uit een vliegtuig te springen en ga zo maar door.

Zaterdag ochtend zijn we met zijn drieen in Wynberg in een mini fan gestapt. Dit is een busje dat voor 8 rand (ongeveer 0,50 cent) je naar Kaapstad brengt. Er hangt de hele trip iemand uit het raam van het busje en roept en fluit om meer mensen het busje in te krijgen richting de bestemming. Waarneer je er uit wil vraagje vriendelijk of ze willen stoppen en dan stoppen ze waar je maar wil. we hebben in hostel geslapen en ons prima vermaakt in Kaapstad. Lekker gegeten, veel gewandeld en ´s avonds krokodil, struisvogel, Kudu en springbok gegeten. De volgende dag zouden we gaan skydiven, maar helaas moest dit worden geannuleerd ivm de opkomende wind. Dus zijn we naar een museum geweest. Ik ben aan het eind van de middag weer met zo´n debielen busje terug gegaan en Canan bleeft iin kaapstad voor een cursus engels deze week en Vanity voor afspraken met haar vorige vrijwilligershuis. Ik heb ´s avonds heerlijk gerelaxed en vandaag ben ik mee geweest met de kinderen van school te halen, wat een onderneming. Van 13:20 uur tot 15:40 zijn we onderweg geweest om tien stops te maken en ongeveer 18 kinderen op te halen. De gene die als eerst wordt opgehaald zit dus ruim twee uur in het busje arm schaap. Ik ga nu ook proberen wat foto´s te laden van de afgelopen twee weken en laat snel weer wat nieuws achter. Aankomend weekend is mijn vader hier met zijn werk, dus ga ik gezellig met hem op pad.

Tot de volgende!